Odrowążowie
Średniowieczny, małopolski ród możnowładczy. Pierwszym znanym jego przedstawicielem był w początkach XII wieku Prandota Stary w XIII wieku silnie związany z Kościołem (Iwo i Jan Prandota byli kolejno biskupami krakowskimi).
Z rodu Odrowążów pochodził św. Jacek (1185 – 1257). Był synem Eustachego Odrowąża, którego nazywano ojcem ubogich, ponieważ słynął z wielkiego miłosierdzia.
Jacek Odrowąż ukończył studia teologiczne. Święceń kapłańskich udzielił mu Wincenty Kadłubek dzięki niemu też uzyskał kanonikat w kapitule katedralnej. Następnie Jacek pełnił funkcje przeora w klasztorze ojców dominikanów. Założył klasztory dominikańskie w Gdańsku. Elblągu, Królewcu. Słowo Boże głosił także w Danii, Szwecji, Norwegii i na Rusi (założył domy zakonne we Lwowie i Haliczu). Był nad Morzem Czarnym, poprzez Azję dotarł do Chin (zawsze pieszo, bez grosza, z różańcem w ręku i Panem Bogiem w sercu).
Zmarł 15 sierpnia 1274 roku w Krakowie. Został pochowany w kościele Ojców Dominikanów. W 1524 roku papież Klemens VIII zaliczył go w poczet Świętych.
Bratem św. Jacka był błogosławiony Czesław (1180 – 1242). Urodził się w Kamieniu w diecezji wrocławskiej. Wychowany w prawdziwej bogobojności poświęcił się stanowi duchownemu. Studiował teologię w Paryżu i prawo w Bolonii, uzyskując tytuł doktora prawa kanonicznego. W 1219 roku wstąpił do Zakonu Dominikanów, a w 1222 roku założył klasztor dominikanów w Pradze. Od 1226 roku pracował we Wrocławiu, gdzie od biskupa Wawrzyńca otrzymał kościół p. w. św. Wojciecha oraz miejsce pod budowę klasztoru. Stąd rozwinął działalność na cały Śląsk. To za Jego namową św. Jadwiga Śląska i jej mąż Henryk Brodaty złożyli śluby czystości. Za pełną poświęcenia pracę duszpasterską został mianowany przez generała zakonnego Jordana prowincjałem na całą Polskę i Czechy.
Zmarł w 1242 roku i został pochowany w kościele św. Wojciecha we Wrocławiu. W roku 1713 papież Klemens XI wyniósł go na ołtarze.
Z rodu Odrowążów pochodziła także Bronisława (1203 – 1259) – stryjeczna siostra Jacka i Czesława. Urodziła się również w Kamieniu. Wzór Jacka oraz całej rodziny skłonił ją do zamknięcia się w klasztorze w zakonie norbertanek pod Krakowem.
Zmarła 19 sierpnia 1259 roku. Błogosławiona przez papieża Grzegorza XVI w 1839 roku.
Juliusz Słowacki
Juliusz Słowacki urodził się 4 września 1809 roku w Krzemieńcu. Poeta i dramatopisarz. Po studiach uniwersyteckich (prawo) był w latach 1829 – 30 aplikantem w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Po wybuchu powstania listopadowego pracował w biurze dyplomatycznym, w marcu 1831 roku wyjechał jako kurier dyplomatyczny Rządu Narodowego do Paryża i Londynu po klęsce powstania pozostał na emigracji, głównie w Paryżu.
W latach 1833 – 36 przebywał w Genewie, 1837 – 38 we Florencji, 1836 – 37 odbył podróż po Włoszech, Grecji, Egipcie i krajach Bliskiego Wschodu w 1842 roku był członkiem koła towiańczyków w 1848 roku przebywał w Poznaniu (uczestnicząc w wydarzeniach powstania wielkopolskiego) i we Wrocławiu. Zmarł 3 kwietnia 1849 r. w Paryżu. W czerwcu 1927 roku prochy Juliusza Słowackiego sprowadzono do Polski i złożono obok Adama Mickiewicza w podziemiach katedry na Wawelu.
Napisał m.in. Kordiana, Balladynę, Lilię Wenedę, Beniowskiego, Króla Ducha, Sen srebrny Salomei, Samuela Zborówskiego, Godzinę myśli, W Szwajcarii, Horsztyńskiego, Mazepę, Fantazego oraz liryki refleksyjne i filozoficzne.
Twórczość Słowackiego wywarła ogromny wpływ na rozwój literatury polskiej i jest do dziś żywym źródłem inspiracji ideowej i artystycznej.